داوود نظیری زاده: من می خواهم چیزی به جامعه ام بازگردانم!
×
Dieses Interview können Sie über diesen Link lesen.
آندریاس روله: بنیانگذار صفحه ی مجازی
“Lust auf Wiesbaden”
به معنای عشق و آرزو برای شهر ویسبادن
داوود نظیری زاده، مشاور بازرگانی و سرمایهگذاری اقتصادی اهل ویسبادن، شهری در مرکز آلمان است و حوزۀ کاری وی عمدتاً به آلمان و ایران مربوط میشود. او در زمینههای متعدد اجتماعی-مذهبی مانند مجموعۀ اسلامی شهر ویسبادن و همچنین فدراسیون شیعیان آلمان فعالیت مستمر دارد.
«آندریاس روله» مؤسس و سردبیر بزرگترین گروه فضای مجازی شهر ویسبادن به نام «Lust auf Wiesbaden» با بیش از بیست هزار عضو، داوود نظیری زاده را از نزدیک میشناسد و مصاحبهای صمیمی در خصوص مجموعۀ فعالیتها و انگیزههای فردی با وی انجام داده که مشروح آن را میخوانید:
داوود نظیری زاده: من راغب به ساختن پلی میان دو کشور ایران و آلمان هستم.
داوود نظیری زاده: من راغب به ساختن پلی میان دو کشور ایران و آلمان هستم.
آندریاس روله: آقای نظیری زاده، شما در حوزۀ روابط اقتصادی میان ایران و آلمان، برای خیلیها فردی شناخته شده هستید. چه انگیزه یا موتور محرّکی برای شغلتان دارید؟
داوود نظیری زاده: من یک آلمانی-ایرانی هستم که در استان اصفهان (شهر گلپایگان) به دنیا آمده و در ویسبادن بزرگ شدهام. از یک سو دوران تحصیلم در مقطع لیسانس در نیوکاسل و فوق لیسانس در لندن، مرا با اروپا و فرهنگ غرب مأنوس کرد؛ از سوی دیگر سفر به کشورهای متعدد، مشاهده، مواجهه و شناختام از صدها بلکه هزاران فرهنگ و خردهفرهنگ متفاوت، همواره در من میل به وساطت بینافرهنگی و کمک به مفاهمۀ میان انسانها را تقویت کرده است.
طبیعتاً کشور عزیزم ایران و ایرانیان به خاطر پیشینۀ خانوادگیام، برایم جایگاهی ویژه داشته و دارند، کمااینکه عیناً چنین وابستگی عاطفی نسبت به وطنم آلمان در من هست. عمداً میگویم وطنم، چون فکرمیکنم به حدّی سفر کردهام که این انتخاب، برایم روشن شده باشد. این تعلّقِ دوسویه و مستحکم، دلیل رغبت من به ساختن پلی است میان دو کشور که از ملزومات فرهنگی هر دوی آنان به خوبی شناخت دارم. ظرفیتهای موجود برای ساختن پلی میان آلمان و ایران، نه تنها در زمینۀ اقتصاد خرد و کلانِ بخش خصوصی، بلکه در بستر تبادلات علمی-دانشگاهی نیز شگفتانگیز است.
داوود نظیری زاده: ساختن اين پل بين دو کشور چيزي است که من را متمایز مي کند.
داوود نظیری زاده: من فکر می کنم که ما باید گفت و گو را به عنوان وسیله ای برای صلح ترویج کنیم.
خشونت و دعوت به خشونت در هر زمان و هر مکان، توسط هر کس و به هر شکلی که پیاده شود، محکوم است. هرآنچه که در غرب، به دشمنی و جنگ علیه ایران بیانجامد نیز از این قاعده مستثنی نیست. به همین خاطر هم هست که دولت ایران تا این حد روی دیپلماسی و فرهنگ گفتگو برای حل مشکلات سیاسی جهان تأکید دارد.
من فکر میکنم ما برای رسیدن به صلح راهی بجز گفتگو نداریم و گفتگوی میان انسانها با دو بازوی جریان علمی و اقتصاد خصوصی تقویت میشود. در اینجا بعضاً به گروههای افراطی برمیخوریم که فریاد تحریم اقتصادی، علمی و فرهنگی ایران را سرمیدهند و ادعایشان تضعیف سیستم سیاسی کشور است. در حالیکه دریغ کردن این تعاملات بشری، مستقیماً زخم زدن به مردم ایران را هدف گرفته است. تحمیل تحریمها به مردم ایران، شکستن پلهای ارتباطی، حتی قطع گفتگو میان طرفین، به معنی زیاد کردن فاصلهها و تشدید نفرت در تندروهاست. انگیزۀ شغلی من، جلوگیری از این تهدیدها و کشف پتانسیلهاست.
داوود نظیری زاده: من از جامعه مدنی آلمان حمایت زیادی دریافت کرده ام.
داوود نظیری زاده: من از جامعه مدنی آلمان حمایت زیادی دریافت کرده ام.
آندریاس روله: شما در کنار شغلتان به صورت داوطلبانه مدیر آکادمی همگرایی شهر ویسبادن، عضو هیئت رئیسۀ فدراسیون شیعیان آلمان و در پروژههای اجتماعی حزب سوسیال دموکرات این کشور فعّال هستید. هدف شما از این نوع فعالیتها چیست و به دنبال چه هستید؟
داوود نظیری زاده: من در دوران کودکی همیشه همراه با مادرم به کلاسهای «ادغام اجتماعی» میرفتم؛ جایی که مردم ویسبادن فقط و فقط از روی علاقه شخصی و احساس مسئولیت نسبت به جامعه، خارجیها از جمله مادر من را برای شناخت بهتر جامعه آلمان و همگرایی با همشهریان آماده و حمایت میکردند.
روح جمعیِ موجود در آن دورههای آموزشی «ادغام اجتماعی»، همراه و الهامبخش من تا همین امروز هستند. من از جامعۀ آلمان چیزهای زیادی یاد گرفتم و حالا باید یافتههایم را به دیگرانی که نیازمند آن هستند، پس بدهم.
به نظر من، این، چرخۀ مسئولیتپذیری در یک اجتماع سالم است. من اگر آن زمان از سوی همشهریان متعهّدم حمایت نمیشدم، قطعاً فردی که امروز هستم، نبودم.
داوود نظیری زاده به عنوان مدیر برنامه در کنگره کلیسای مسیحیان پروتستان آلمان
نظیری زاده در حین رایزنی با آنگلا مرکل صدر اعظم آلمان
بنابراین برای فرزندان آیندهام هم آرزو میکنم که چندصداییها را نقطۀ قوّت یک جامعه ببینند و به دیگرانِ متفاوت از خود، احترام بگذارند تا همۀ مردم جامعه، در عدالت و همبستگی سهیم باشند. فعالیتهای من در مسجد و در فدراسیون شیعیان آلمان هم زیربنای گفتگوی بینامذهبی میان مسلمانان و جامعۀ آلمان است. تمرکز من بر تقویت اسلامِ مبتنی بر تعقّل در تقابل با گرایشهای افراطی در مذهب قرار دارد.
داوود نظیری زاده: من آموخته ام به نظرات دیگران احترام بگذارم.
داوود نظیری زاده: من آموخته ام به نظرات دیگران احترام بگذارم.
نظیری زاده در تیم آکادمی ادغام مهاجرین شهر ویسبادن، که برای یک جامعه مدنی قوی کار می کند.
آندریاس روله: شما در حقیقت با دو وطن و در دو فرهنگ رشد کردهاید. چه تجربیات شاخصی از این دوگانگی دارید و چگونه این دو را با هم پیوند دادهید؟ آیا اصلاً چنین پیوندی ممکن است یا ارزشها کاملاً و از اساس باهم فرق دارند؟
داوود نظیری زاده: تفاوتهای عمده میان فرهنگ ایران و آلمان، واقعاً انکارکردنی نیست. من به مرور زمان این عادت را در خودم ایجاد کردهام که فرهنگها را نه به دیدۀ ارزیابی و ارزشگذاری، بلکه با نگاه توصیفی ببینم.
هر قضاوتی که در مقولۀ فرهنگ، از «خوب و بد» کردن پرهیز کند، لاجرم به دیگرانی که متفاوت میاندیشند، احترام میگذارد و قادر به تشکیل روابط دوستانه و کاری میشود.
شاید دستیابی به صلح جهانی کمی سادهلوحانه به نظر برسد ولی من فکر میکنم از همین طریق میتوان روزی به همزیستی صلحآمیز در عرصۀ بینالمللی دست یافت و تاریخ نشان داده کسانی که از دید دیگران، ایدههای مضحکی برای تغییر جهان داشتهاند، واقعاً روزی ایدههایشان را عملی کردهاند.
ویلی برانت: صلح، همه چیز نیست ولی همه چیز بدون صلح بیمعنی است.
ویلی برانت: صلح، همه چیز نیست ولی همه چیز بدون صلح بیمعنی است.
با یکدیگر برای یک جامعه عدالت محور، تکثرگرا و متحد
آندریاس روله: اگر از شما بپرسیم بیشتر نسبت به کدام یک از وطنهایتان احساس مسئولیت میکنید، چه جوابی میدهید؟
داوود نظیری زاده: من به عنوان یک جهانوطنی، هیچ مرز سیاه و سفید و مشخصی برای اینکه دقیقاً چه هستم و چه نیستم، ندارم و به عنوان یک آلمانی-ایرانی خودم را در پندار و رفتارم به مبانی منشور حقوق بشر سازمان ملل موظف میدانم. اما به هر حال گوته شاعر کلاسیک آلمانی روزی گفته «آه که در سینۀ من دو روح جای گرفته». من این حس را به خوبی لمس کرده و خودم را یک اروپایی، آلمانی، ویسبادنی و همچنین یک ایرانی و یک اصفهانی احساس میکنم.
با این توضیح که ایرانی یا آلمانی بودن، کوچکترین مزیّتی برای من نسبت به یک ایتالیایی، افغانی یا هر انسانی با ملّیت دیگر محسوب نمیشود. من وظیفه دارم تا جایی که میتوانم، همزیستی صلحآمیز میان انسانها و کشورها را تقویت کنم و صلح، چیزی است که همۀ ما در جستجوی آنیم. به قول ویلی برانت «صلح، همه چیز نیست ولی همه چیز بدون صلح بیمعنی است.»
داوود نظیری زاده: به امید دنیایی بدون سلاح!
داوود نظیری زاده: به امید دنیایی بدون سلاح!
آندریاس روله: برای آینده چه آرزویی دارید؟
داوود نظیری زاده: من امیدوارم بتوانیم در جهان، بیشتر و بهتر متّکی به خود شویم، نه آن طور که پوپولیستها قدرت خود را به بیرون جار میزنند، بلکه به معنی اعتماد به نفس سالم برای تقویت تواناییهای درونی. در این صورت نیازی نیست روابط انسانی، اجتماعی و جهانی خود را با زور و سلاح گسترش دهیم.
ما مردم آلمان با هوشیاری عمیق نسبت به تاریخ خود، باید اول بدانیم که هر زمان ممکن است اشتباهات گذشته تکرار شوند تا بتوانیم از وقوع آن جلوگیری کنیم. روز و شب باید از ارزشهایمان محافظت کنیم.
داوود نظیری زاده در حال گفتگو با سیگمار گابریل برای انسجام بیشتر در جامعه و علیه پوپولیسم
من آرزو دارم در جهانی زندگی کنیم که نه تنها سلاحهای کشتارجمعی، بلکه هرگونه سلاح و ارتشی در آن ممنوع و ناکارآمد باشد و کشورها بدون تسلیحات نظامی باهم کنار بیایند، چنانچه کلاوزهویتس میگوید «جنگ، آخرین ابزار دیپلماسی است.»
برای رسیدن به این هدف، باید فرزندانمان را از همان دوران کودکی، به دور از خودبرترپنداری برای عضویت در جامعهای برابر تربیت و تقویت کنیم. این، مستحکمترین حفاظ برای آنان در مقابل رویکردهای افراطی است و زمینه را برای احترام به دیگرانِ متفاوت فراهم میکند. ما باید از خویشتنداری و رواداری نسبت به همنوعانمان حمایت کنیم، حتی اگر دیدگاهها یا مواضعشان فرسنگها با ما فاصله دارد.
آندریاس روله: متشکرم از فرصتی که در اختیار ما گذاشتید و برایتان در همۀ فعالیتهایتان آرزوی موفقیت دارم.